ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

Ἀρχή Τριωδίου-Ἀρχή πνευματικῶν ἁγώνων.

Α΄ Εἰσαγωγικά

Μ

έ τήν Παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου πού διαβάσθηκε τήν περασμένη Κυριακή 9η Φεβρουαρίου 2014, ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἰσάγει σέ μία λειτουργική Περίοδο πού εἶναι γνωστή ὡς ἡ εὐλογημένη Περίοδος τοῦ Τριωδίου. Ὀνομάζεται ἡ Περίοδος αὐτή ἔτσι, διότι ἀπό τήν Κυριακή αὐτή μέχρι καί τήν νύκτα τοῦ Μεγ. Σαββάτου, στἀ ἀναλόγια τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὑπάρχει ἕνα ἀκόμη λειτουργικό βιβλίο, τό ὁποῖο ὀνομάζεται Τριώδιο. Αὐτή εἶναι ἡ μία ἐκδοχή τῆς ὀνομσίας τῆς Περιόδου αὐτῆς, ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλη  ἐκδοχή, ὅτι δηλαδή στούς κανόνες τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου, ἀντί τῶν έννέα ὡδῶν, αὐτήν τήν περίοδο  διάβάζονται τρείς μόνο ὡδές καί ἔτσι δικαιολογεῖται ἡ ἐτυμολογία  τῆς λέξεως Τρι-ώδιον.

          Διαιρεῖται σέ δύο μέρη:  α) Οἱ τέσσερες πρῶτες Κυριακές, δηλαδή 1. Τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, 2. Τοῦ Ἀσώτου, 3. Τῆς Ἀπόκρεω καί 4. Τῆς Τυρινῆς ἀποτελοῦν τό πρῶτο τμῆμα, πού κατά τήν γνώμη μου εἶναι μία προπαρασκευαστική, τρόπον τινα, περίοδος, πού προετοιμάζει τούς πιστούς διά τήν εἰσαγωγή τους  στό δεύτερο τμῆμα, τό ὁποῖο εἶναι γνωστό στήν λειτουργική μας γλῶσσα καί παράδοση ὡς Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή τοῦ ΠΑΣΧΑ. Μερικοί ἀπό τούς εἰδικούς λένε ὅτι ὑπάρχει καί ἕνα τρῖτο μέρος, αὐτό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Θέλουν τήν Μεγ. Ἑβδομάδα ξεχωριστή ἀπό τόν κύριο κορμό τοῦ Τριωδίου, παρ’ὅτι συνεχίζεται μέχρι τήν νύκτα τοῦ Μεγ. Σαββάτου ἡ χρήση τοῦ Λειτουργικοῦ Βιβλίου τοῦ Τριωδίου.

          Στό πνευματικό ὁδοιπορικό πού ξεκινήσαμε ἤδη ἀπό τήν ταπεινή μας αὐτή ἠλεκτρονική ἐνημέρωση, θά προχωροῦμε βῆμα-βῆμα, ἀναλύοντες τίς ὑπενότητες αὐτοῦ, δι’αὐτό μετά ἀπό αὐτά λίγα εἰσαγωγικά, εὐθύς ἀμέσως θά ξεκινήσωμε τήν ἀνάλυση τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς πρώτης Κυριακῆς τοῦ Τριωδίου, πού ἀκούει στό ὄνομα  Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου.  Ας προχωρήσουμε στήν ἀνάλυση τοῦ κειμένου τῆς περικοπῆς, γιά νά καταλάβουμε, ὅσον τό δυνατό καλύτερα τά νοήματα αὐτῆς καί νά λάβωμε τά μηνύματα ἐκείνα πού θά μᾶς βοηθήσουν  στήν δική μας πορεία καί διά τήν δική μας πνευμτική προκοπή.

1.    Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου.

Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν στόν Ναό νά προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἧταν Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης  πού ἐκπροσωποῦν  δύο διαφορετικούς κόσμους. Προβάλλονται  ὡς τύποι ζωῆς πρός ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη. Ὁ φαρισαῖος  εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἀντιπροσωπεύει τόν εὐσεβή, τόν δίκαιο στά μάτια τῶν ἀνθρώπων,τῶν γνώστη τοῦ Νόμου, ἀνήκοντας  στήν ἄρχουσα θρησκευτική τάξη. Ὁ  Τελώνης  θεωρεῖται  ὁ ἐκπρόσωπος τῆς τάξεως τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν ἀνθρώπων πού τό ἐπάγγελμά τους ἦταν συνυφασμένο  μέ τήν ἀρπαγή, τήν βιαότητα, τήν ἀπομύζηση τῶν ὑπαρχόντων τοῦ λαοῦ. Τελώνης στήν συνείδηση τοῦ κόσμου εἶναι ὁ ἔσχατος τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ἄς δοῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσεύχονται οἱ δύο αὐτοί ἄνθρωποι. Ὁ φαρισαῖος στέκεται στό κέντρο τοῦ Ναοῦ, σέ περίοπτο θέση καί ἐκφράζει τήν προσευχή του μεγαλόφωνα εἰς ἐπήκοον ὅλων τῶν παρευρισκομένων καί μέσα ἀπό τά λόγια τῆς προσευχῆς του προσπαθεῖ νά παρουσιάσει τόν ἑαυτό του ὠς τόν τέλειο τηρητή τοῦ Νόμου, λέγοντας , ὅτι δέν  εἶναι ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἄρπαγας, ἄδικος, μοιχός, ἤ καί σάν αὐτόν τόν τελώνη. Δηλώνει ὅτι νηστεύει δύο φορές τήν ἑβδομάδα καί δίνω στόν ναό τό δέκατο τῶν ὑαρχόντων, ὅπως ὥριζε ὁ Νόμος.  Μέ τήν προσευχή του αὐτή ὁ φαρισαῖος ἐπαινεῖ τόν ἑαυτό του. Αἰσθάνεται τόν ἑαυτόν του αὐτάρκη. Δέν τοῦ λείπει τίποτε, μόνο γιά τόν ἑαυτόν του ἔχει νά καυχηθεῖ. Χρησιμοποιεῖ τήν φράση «εὐχαριστῶ τόν Θεό...», ἀλλά στήν οὐσία συγχαίρεῖ τόν ἑαυτόν του, διότι ὑπερέχει τῶν ἄλλων. Κέντρο τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου δέν εἶναι ὁ Θεός, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός του. Αὐτοδικαιώνει τόν ἑαυτόν του καθώς ἀπαριθμεῖ τίς ἀρετές του.   Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὁ τελώνης ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός του δέν τολμᾷ νά σηκώσει, οὔτε τό βλέμμα του πρός τόν οὐρανό, παρά μόνο τίπτει τό στῆθος καί μόλις καί μετά βίας ψελλίζει λίγες μόνο λέξεις «ὁ Θεός ἰλάσθητί μοι τόν ἁμαρτωλό».

Συμφωνεῖ ἄραγε ὁ Θεός μέ τήν  βεβαιότητα τοῦ φαρισαίου;  Ὄχι, διότι τελικά, ὁπως ἀναφέρεται στήν τελευταῖα φράση τῆς περικοπῆς, δικαιωμένος κατεβαίνει ἀπό τόν ναό ὁ ἁμαρτωλός Τελώνης, διότι ἀπό τόν τρόπο μέ ὁποῖο  τόν προσευχήθηκε δείχνει, ὅτι ἔχει  συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός του. Εἶναι ταπεινός ἐν ἀντιθέσει πρός τόν ὑπερήφανο  φαρισαῖο.

Ἡ  ὑπερηφάνεια  καί ἡ αὐτοδικαίωση ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀπώλεια, ἐνῶ ἡ ταπείνωση ὁδηγεῖ αὐτόν στήν κατά Θεόν δικαίωση, δικαίωση πού πρέπει νά ἐπιώξουμε γιά νά δικαιωθοῦμε ἀπό τόν Θεό.

Ο Άγιος Τρύφων,ως προστάτης των αμπελουργών και η ευχή του σε κήπους,αμπελώνες και χωράφια.

Ο Άγιος Τρύφων,ως προστάτης των αμπελουργών και η ευχή του σε κήπους,αμπελώνες και χωράφια.

31ΙΑΝ

Ο Άγιος Τρύφωνας

Την πρώτη Φεβρουαρίου τιμά η Εκκλησία μας τη μνήμη του Αγίου Τρύφωνα, που έχει καθιερωθεί στην εθιμική λατρεία ως ο προστάτης των αμπελουργών. Ο Άγιος παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες λαϊκές αγιογραφίες ως “νέος, αγένειος, σγουρομάλλης, κρατών κλαδευτήρι”, εργαλείο δηλαδή με το οποίο γίνεται η κύρια αμπελουργική εργασία της χρονικής αυτής περιόδου. Πουθενά στο Συναξάριό του δεν αναφέρονται επεισόδια από το βίο ή τα θαύματά του, που να συνδέουν τον Άγιο με το αμπέλι και το κρασί. Πώς συσχετίσθηκε λοιπόν ο Μεγαλομάρτυρας Τρύφωνας με την άμπελο και το μεθυστικό της προϊόν

Ο Άγιος Τρύφωνας γεννήθηκε στη Λάμψακο, παραλιακή πόλη της Φρυγίας, και μαρτύρησε το 249 μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Ρωμαϊκού κράτους ήταν ο Δέκιος, στη Νίκαια της φρυγικής Βιθυνίας. Η περιοχή ήταν ξακουστή για τους αμπελώνες της όπως και όλα τα παράλια της Προποντίδας. Εκεί βρίσκονταν πόλεις που φημίζονταν για την αφθονία των κρασιών τους:
η Ραιδεστός, η Κύζικος και η περιοχή της Βιθυνίας με τα κρασιά της Τρίγλειας, της Κίου, της Νίκαιας.
Ο Άγιος πολιούχος της Νίκαιας συνδέεται λοιπόν καταρχήν με την άμπελο και τον οίνο λόγω …προέλευσης από περιοχή παραγωγής οίνων ποιότητος, αφού λίγες ήταν οι βυζαντινές επαρχίες, που μπορούσαν να καυχηθούν για τον οίνο τους τόσο όσο οι περιοχές της Προποντίδας.

Η θέση της γιορτής του στον ετήσιο κύκλο πρέπει να έπαιξε επίσης ρόλο στην καθιέρωση του Αγίου ως προστάτη των αμπελουργών. Παρόλο που το αμπέλι “κοιμάται”, γυμνό από τσαμπιά, άνθη, φύλλα και χλωρούς βλαστούς, ο Φεβρουάριος αποτελεί κρίσιμη καμπή στο βλαστικό του κύκλο. Είναι η χρονική περίοδος κατά την οποία αρχίζει παραδοσιακά η σημαντικότερη ίσως αμπελουργική φροντίδα, το κλάδεμα.
Το κλάδεμα είναι τεχνική εργασία για την οποία οι αμπελουργοί δηλώνουν ότι χρειάζεται πείρα, μαστοριά και γνώση του συγκεκριμένου αμπελώνα. Κλαδεύοντας, ο αμπελουργός επεμβαίνει δυναμικά στο αμπέλι του και ρυθμίζει την ποσότητα άρα και την ποιότητα της παραγωγής του, ενώ καθορίζει αναπόφευκτα τη διάρκεια της ζωής αλλά και την υγιεινή κατάσταση των κλημάτων.

Πανάρχαιες αντιλήψεις για τη βλάστηση και τη γονιμότητα βρήκαν πιθανότατα στέγη στον εορτασμό του Μεγαλομάρτυρα Τρύφωνα, την πρώτη του Φεβρουαρίου. Οι γεωργοί και ειδικά οι αμπελουργοί προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την προστασία των θεϊκών δυνάμεων πριν αρχίσουν το κλάδεμα. Όταν επεκράτησε ο Χριστιανισμός και τα παλιά λατρευτικά στοιχεία απαγορεύτηκαν, εκείνα επιβίωσαν …κουκουλωμένα κάτω από το μανδύα της νέας θρησκείας. Ο Άγιος, εξειδικευόμενος, επωμίσθηκε το ρόλο του προστάτη των αμπελουργών κατά κύριο λόγο. Δέχεται όλες τις ευχές, τις επικλήσεις και τις ιδιαίτερες φροντίδες με τις οποίες προσπαθούν να εξασφαλίσουν την ευετηρία, την καλή χρονιά, και να προστατέψουν το αμπέλι από τις λογής καταστροφές, που μπορεί να φέρει μια όψιμη παγωνιά, το χαλάζι, ο άνεμος, η δυνατή ή άκαιρη βροχή, κάποια ασθένεια.
Δε φαίνεται πάντως τυχαίο το γεγονός ότι και ο βασικός Γάλλος ομόλογος του Αγίου, ο saint Vincent, εορτάζεται στους γαλλικούς αμπελότοπους την ίδια χρονική περίοδο, στις 22 Ιανουαρίου.

 Η τιμή του Αγίου Τρύφωνα

Ο Άγιος Τρύφωνας λοιπόν, από τη Λάμψακο της Φρυγίας, καθιερώθηκε ως Άγιος προστάτης των αμπελουργών, κρατά κλαδευτήρι και έχει σημαντικές αποτρεπτικές δυνάμεις κατά των ποικίλων εχθρών που ενεργούν βλαπτικά στα αμπέλια, στα δενδροκηπευτικά και τους αγρούς:
αντίξοες καιρικές συνθήκες, ασθένειες, έντομα, κάμπιες αλλά και ποντικοί υποχωρούν μπροστά του, εφόσον βέβαια του αποδοθούν οι προσήκουσες τιμές.
Ονομαστικά αναφέρονται στον Εξορκισμό του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος μεταξύ των …“κακούργων θηρίων των αδικούντων την άμπελον, την χώραν τε και τον κήπον : Κάμπη, Σκώληξ, Σκωληκοκάμπη, Σκάνθαρος, Βρούχος, Ακρίς, Επίμαλος, Καλιγάρις, Μακρόπους, Μύρμηξ, Φθειρ, Ρυγίτης, Ψυλλίτης, Καυσοκόπος, Ερυσίβη, Κοχλοί, Ψαλίτης και ει τι άλλο προσφυσούν και μαραίνον τον καρπόν της σταφυλής και των λοιπών ειδών και λαχάνων”.

Η λαϊκή παράδοση συνδέει τον Άγιο με τα αμπέλια και τους αμπελουργούς μέσω ευρύτατα διαδεδομένης στο βαλκανικό χώρο αφήγησης. Σύμφωνα με μια παραλλαγή ο Άγιος Τρύφωνας κλάδευε το αμπέλι του αδιαφορώντας για τις αντίθετες υποδείξεις της Παναγίας και έκοψε τη μύτη του. Η φράση – κλειδί “κλαδεύω έτσι κι όχι έτσι, είπε κι έκοψε τη μύτη του” συνοδεύεται από χειρονομία χαρακτηριστική της τεχνικής του κλαδέματος, χωρίς την οποία ο ακροατής αδυνατεί να αντιληφθεί πώς ακριβώς ακρωτηριάσθηκε ο Άγιος. Με αυτήν την “τεχνολογική αφήγηση” εξηγείται η λατρευτική αποχή από την εργασία στ’ αμπέλια που τηρούν όλοι οι αμπελουργικοί πληθυσμοί.
Την απαγόρευση εκφράζουν ρητά οι Στενημαχίτες: “Ας έρθ’ τ’ Αϊ Τρύφου η μέρα πρώτα, κι απέει πιάν’ς του σβανά στου χέρι σ’”. Η πρώτη του Φεβρουαρίου αποτελεί στη λαΪκή συνείδηση το θεσμοθετημένο χρονικό ορόσημο που σηματοδοτεί την αρχή του κλαδέματος και το οποίο ακολουθούν διαδοχικές αμπελουργικές φροντίδες. Είναι λοιπόν φυσικό να προσπαθούν οι αμπελουργοί να προστατέψουν με κάθε τρόπο το ευαίσθητο αμπέλι τους κατά την τόσο κρίσιμη αυτή χρονική στιγμή.

Πηγή: http://users.sch.gr/rizos/agios_trifonas.htm

Ευχή του άγίου Τρύφωνος

Ο Άγιος Τρύφωνας έχει καθιερωθεί ως ο Άγιος προστάτης των αμπελουργών, παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες αγιογραφίες να κρατά κλαδευτήρι.
Οι αμπελουργοί της Βόρειας Ελλάδας τιμούν τον Άγιο με πλήθος εθιμικών πρακτικών και γιορτών, τις οποίες επιθυμούν να καταγράψουν οι Δρόμοι του Κρασιού.

Ο εξορκισμός του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος εις κήπους, αμπελώνας και χωράφια

Ὄντός μου ἐν Λαμψάκου κώμη καί τάς χήνας ἐπιμελουμένου καί βόσκοντος, ὀργή κατῆλθεν ἀπό Θεοῦ παντοκράτορος, οὐκ εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον μόνον,  ἀλλά καί εἰς τάς κύκλω περιχώρους, τουτέστιν ὀργή πρός πάσαν ἄμπελον, χώραν τέ καί κῆπον, ἀθρόως τῶν φύλλων καί τῶν καρπῶν βριθομένων, μαραινομένων  καί ἀφανιζομένων. Ὁρῶν οὔν ἐγώ ὁ ἐλάχιστος Τρύφων, οὕτω τηκομένους τούς καρπούς, καί διά ταύτην τήν αἰτίαν δαπανωμένους τούς ἀνθρώπους, τῷ παντελεῖ  ἀφανισμῶ τῶν καρπῶν τῆς γής τῶν τέ χωραφίων, ἀμπέλων, κήπων καί λαχάνων καί παντοίων δένδρων τῷ τοιούτω ὀλέθρω παραδιδόμενων, διά πονηθεῖς ἐδεήθην  πρός τόν Κύριον καί Θεόν μου, τοῦ γενέσθαι ἀφανῆ πάντα τά θηρία, τά πρός ἀδικίαν καί φθοράν ὑπάρχοντα τῶν τέ κήπων καί χωραφίων, καί ἀμπέλων,  καί παντοίων δένδρων τέ καί λαχάνων καί μάλιστα τῶν τήν κώμην ἔκεινην οἰκούντων τῆς παρακείμενης λίμνης, καί πρός ὑπόκλησιν, καί προόσκλησίν μου παραγενομένων.
Καί δή εἰς προσευχήν κλίναντός μου τό γόνυ, καί τάς χείρας πρός τόν Θεόν ἐκπετάσαντος, ὁ εἰσακούων τῶν εἰς αὐτόν πεποιθότων Θεός, αὐτός ἑξαπέστειλεν  ἐξ ἑτοίμου κατοικητιρίου αὐτοῦ Ἄγγελον, τοῦ πατάξαι πᾶν φύλον καί πᾶν γένος κακούργων θηρίων τούτων τά ὀνόματα σαφῶς ἐπιστάμενος, οἴα κάμπη, σκώληξ,  σκωληκοκάμπη, σκάνθαρος, βροῦχος, ἀκρίς, ἐπιμέλος καλιγάρις, μακροπούς, μύρμηγξ, φθείρ, ρυγίτης, ψυλλίτης καυλοκόπος, ἐρυσίβη, κοχλοί, ψαλίτης,  καί εἴτε ἄλλο προσφυσῶν καί μαραῖνον τόν καρπόν τῆς σταφυλῆς, καί τῶν λοιπῶν εἰδῶν καί λαχάνων, οὐ μήν δέ, ἀλλά καί αὐτός ἐγώ ὄρκω ταῦτα ἐδέσμουν,  τοῦ μηκέτι τούς τόπους τῶν ἐμέ προσκαλουμένων ἐπιβαίνειν τούτοις καί διατρίβειν, ἀλλ’ ἐπί ἀβάτων τόπων ἐπέταξα ἀπελθεῖν.

Ὁ δέ ὅρκος τοιοῦτος ἔστιν.
Ὁρκίζω ὑμᾶς κατά τῶν ἅγιων πολυομμάτων Χερουβίμ, καί τῶν ἑξαπτερύγων Σεραφίμ, τῶν ἱπταμένων κύκλω τοῦ θρόνου, καί κραζόντων τό Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ,  εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, Ἀμήν. Ὁρκίζω ὑμᾶς κατά τῶν ἅγιων Ἀγγέλων, καί πάσης Δυνάμεως, καί τῶν μυρίων μυριάδων, καί χιλίων χιλιάδων, τῶν φόβω πολλῶ ἱσταμένων  κατενώπιόν της δόξης Κυρίου, μή ἀδικήσητε τήν ἄμπελον, μήτε τήν χώραν, μήτε τόν κῆπον τῶν δένδρων τέ καί λαχάνων τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (δεῖνος), ἀλλά ἀπέλθετε  εἰς τά ἄγρια ὅρη, εἰς τά ἄκαρπα ξύλα, εἰς ἅ ἐχαρίσατο ὑμίν ὁ Θεός τήν καθημερινήν τροφήν. Ὁρκίζω ὑμᾶς κατά τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος Χρίστου τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ
καί Σωτηρός ἠμῶν, δί’ οὗ καί ἡ σωτηρία ἐδόθη ἠμίν καί ἀπολύτρωσις καί ὑπέρ οὗ μέλλομεν ἀποθνήσκειν, μή ἀδικήσητε μήτε τήν χώραν μήτε τήν ἄμπελον, μήτε τόν κῆπον,  μήτε πᾶν δένδρον κάρπιμον τέ καί ἄκαρπον, ἤ φύλλον λαχάνων ἀδικήσητε, ἐκ τοῦ περιορισμοῦ καί τόπου τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ (δεῖνος), εἰ δέ παρακούσητέ μου,  καί παραβῆτε τόν ὅρκον, ὄν ὤρκισα ὑμᾶς, οὐκ ἔχετε πρός ἐμέ τόν ταπεινόν καί ἐλάχιστον Τρύφωνα, ἀλλά πρός τόν Θεόν τοῦ Ἀβραάμ, καί Ἰσαάκ, καί Ἰακώβ,
τόν ἐρχόμενον κρίναι ζώντας καί νεκρούς.

Διό, καθώς προεῖπον ὑμίν, ὑπάγεται εἰς τά ἄγρια ὅρη καί εἰς τά ἄκαρπα ξύλα. Εἰ δέ μή ἀκούσητέ μου, ἰκετεύειν μέλλω τόν φιλάνθρωπον Θεόν, τοῦ ἀποστεῖλαι  τόν Ἄγγελον αὐτοῦ τόν ἐπί τῶν θηρίων, καί σιδήρω καί μολύβδω δήσει ὑμᾶς καί ἀποκτενεῖ, ἀνθ’ ὧν τούς ὅρκους καί τήν προσευχήν ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ ἠθετήσατε Τρύφωνος, ἀλλά καί οἱ στρουθοί, πεμπόμενοι δί’ ἐμῆς προσευχῆς καταφάγονται ὑμᾶς.

Ἔτσι ὁρκίζω ὑμᾶς κατά τοῦ μεγάλου Ὀνόματος, τοῦ ἐπί τῆς πέτρας ἐπιγραφέντος, καί μή βαστασάσης, ἀλλά διαρραγείσης, ὡσεί κηρός ἀπό προσώπου πυρός.
Ἐξέλθετε ἐκ τῶν καθ’ ἠμᾶς, εἰς οὖς προεῖπον ὑμίν τόπους ἀβάτους καί ἀνύδρους, καί ἀκάρπους, ἐξέλθετε ἀπό τοῦ τόπου καί περιορισμοῦ τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ,  τῶν κάμε προσκαλουμένων εἰς βοήθειαν αὐτῶν καί ἀντίληψιν καί σωτηρίαν, ἴνα καί ἐν τούτοις δοξασθῆ τό πανάγιον ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  καί αἵ προσευχαί, καί αἵ αἰτήσεις τοῦ ταπεινοῦ Τρύφωνος ἐκπληρωθῶσιν. Ὅτι τῷ Θεῶ πρέπει δόξα, κράτος, εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. 

Ο έξορκισμός ούτος είναι τμήμα του εν τώ Εύχολογίω έξορκισμού του Αγίου Τρύφωνος, του oποίου παραλλαγήν έδημοσίευσεν ό Pradel, ενθ. άν. 11, 15 κέ. καί δύο άλλας παραλλαγές ό Almazov έν Jahrbuch. der Hist.-Phil. Gesellschaft bei der k. Neurussischen Univ. zuOdessa VI Byzant Abt. Ill Odessa 1896 σ. 380-432, περί ών καί ό Kurz έν τη βιβλιοκρισία αύτού ΒΖ VII 206, όστις θεωρεί τον έξορκισμόν απόκρυφον ώς καί ό εκδότης του Ευχολογίου Goar.

Πηγή: Στίλπ. Κυριακίδου. Κυπριακαί επωδαί

Πηγή: «Ο Άγιος Τρύφων», Εκδόσεις «Ορθόδοξου Τύπου»

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α' 

Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας∙ τοὺς μελιρρύτους ποταμοὺς τῆς σοφίας, τούς τὴν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας∙ Βασίλειον τὸν μέγαν, καὶ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, σὺν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ, τῷ τὴν γλώτταν χρυσορρήμονι∙ πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν∙ αὐτοὶ γὰρ τῇ Τριάδι, ὑπὲρ ὑμῶν ἀεὶ πρεσβεύουσιν.

Λίγες σκἐψεις-εὐχές γιά τό νέο ἔτος 2014

        Mᾶς ἀξιώνει καί πάλι ὁ καλός Θεός νά ἀρχίζουμε μία νέα χρονιά καί καλούμεθα νά τήν ἀξιοποιήσωμε κατἀλληλα, ἀνάλογα μέ τά χαρίσματα πού εἴμαστε προικισμένοι ἀπό Ἐκεῖνο, τό μεγάλο Διδάσκαλο καί δημιουργό μας προκειμένου καί ἐμεῖς νά ὀφεληθοῦμε, ἀλλά καί νά βοηθήσωμε καί ἄλλους συνανθρώπους μας.

             Οἱ καταστάσεις πού βιώνουμε καθημερινά δέν μᾶς τιμοῦν καί τόσο, πρέπει νά καταβάλωμε προσπάθεια γιά νά ἀλλάξωμε τόν ῥοῦν τόν πραγμάτων. Νά ξεπηδήσει σάν τήν σπίθα πού εἶναι κρυμμένη στήν στάχτη ἡ ἐλπίδα  γιά μία νέα ἀρχή στήν ζωή μας. Μία ζωή γεμάτη χαρά, γαλήνη καί ἀγαλλίαση πού αὐτά μόνο ὁ Χριστός τά παρέχει. Μᾶς ἔλειψαν γιατί ἦτο ἀπών ὁ Χριστός Πρέπει νά γυρίσωμε πίσω σ' Ἐκεῖνο πού μᾶς περιμένει μ' ἀνοιχτή τήν ἀγκαλιά. Νά ξαναβροῦμε τόν δρόμο μας καί νά ἔρθει τό χαμόγελο στά σφραγισμένα ἀπό ἀπόγνωση χείλη τῶν ἀπέλπιδων ἀνθρώπων. Νά γελάσουν καί πάλι οἱ ἄνθρωποι καί νά πλημμυρίσει ἡ πονεμένη καρδιά ἀπό αἰσιοδοξία μέ τό φέγγος τῆς αὐγῆς πού ἄρχισε καί πάλι νά προβάλῃ. Νά χαροῦμε καί πάλι, διότι ἕνας Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά μᾶς τραβήξῃ πρός τά ἄνω, στόν Μεγαλόπρεπο Θρόνο τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας. Ἕνας Θεός ἔρχεται στήν γῆ ὡς νήπιο καί ταπεινώνεται γιά ὑψωθοῦμε ἐμεῖς, γιά νά ἀποκατασταθῇ ὁ ἄνθρωπος "ὅπου ἦν τό πρότερον".

Χρόνια πολλά, ἀδελφοί μου, Χρόνια καλά μέ εἰρήνη, γαλήνη καί ἀγάπη, Χρόνια γεμάτα Χριστό, γιά νά ἀποκτήσῃ πραγματικό νόημα ἡ ζωή. Τό 2014 πού μόλις ἀνέτειλε  νά εἶναι γεμάτο χρηστές ἐλπίδες γιά τό καλό ὅλου τοῦ κόσμου.